Vientiane

Gisteren ff rustig aan gedaan in Vang Vieng. Ik was om 7 uur al op en heb de mannen om 11 uur wakker gemaakt. Die hadden toch nog wat tijd nodig om bij te komen. Dus ik ben in mijn uppie verder gegaan. Boottochtje gedaan, gewandeld aan de andere kant van de rivier. En dan loop je ineens de koeien en de Laos boeren tegemoet. Zo een beetje dag doorgekomen en op tijd naar het guesthouse gegaan om het niet te laat te maken.

Joe en Eric wouden niet zo vroeg opstaan (die zoeken de bars nog vaker op als ik) dus die zouden een uur later naar Vientiane vetrekken als ik. Dus ik ging voorop. Afgesproken dat ik een guesthouse zou zoeken hier.

Zat in de bus met een engelse jongen en verder 11 Loas mensen. Ik reisde dus echt in Loas style... alleen stoppen voor plassen in de bosjes. Gelukkig moest er nog getankt worden en kon ik de bosjes overslaan en naar een normaal toilet. Nou ja, Laos normaal dan :D Toen we langs de markt reden renden de vrouwen naar ons toe met hun voedselwaren om te verkopen. Ja ook gebakken rat. Ze vreten hier werkelijk alles hoor. Rat, padden, hond, you name it.

Verder hebben de echte Loas mensen (de armen) hier geen schaamte (gewoon plassen in de bosjes of op straat). hebben ze nog nooit van het milieu gehoord (alles wordt op straat gegooid) en voorbehoedsmiddelen kennen ze ook niet (gezin heeft gemiddeld 7 kids). In de grotere steden is het gelukkig wel beter. Maar 1 ding... ze zijn zooo vriendelijk.

De chauffeur dacht dat hij op een race circuit reed ofzo. Ik dacht alleen maar "ik hoop dat ik dit overleef". De engelsman afgezet bij het vliegveld en toen was het de Laos mensen en ik. Even later werd ik gedropt in het centrum van Vientiane. Tja, daar sta je dan. Aan de andere kant van de wereld in je uppie. Just you and your passport. Plan van aanpak: een slaapplaats vinden. Zwaar bepakt een aantal guesthouses afgelopen. Jezus, vet duur hier (vergeleken met de andere plaatsen) en echt armoedig. Had al een aantal guesthouses gehad. Allemaal te duur, of geen single beds (Joe en ik delen de kamer nog, maar ieder in zijn eigen bed. We houden het netjes). Single beds en een raam in de kamer is niet makkelijk te vinden hier voor een schappelijke prijs. Besloten om een tuk tuk te nemen.

Slechts 5 Minuten zat ik in de tuk tuk en deden de remmen het ineens niet meer. De tuk tuk driver kon de auto voor ons nog net ontwijken en schoot naar rechts, tussen twee auto' in. Gevolg: aanrijding met twee auto's. 1 Auto mist nu een zijspiegel maar vond het blijkbaar niet zo erg (reed uiteindelijk door). De mensen uit de andere auto (was een vet dikke bak voor de standaard hier) waren not amused. Die hadden ook een behoorlijke schade. En die lieten ons uiteraard niet gaan. Shit. Was nog maar net in aangekomen hier. En ik maar denken: als ze de politie maar niet bellen, ik ben een toerist met geld, wil er niks mee te maken hebben en ik betaal niks. En ik dacht ook: ik ga niet meer in die tuk tuk waarvan de remmen het niet doen. Levensgevaarlijk. De mensen keken niet zo blij naar me. Zei nog sorry (ondanks dat ik er natuurlijk niks aan kon doen), maar ze waren niet onder de indruk van mijn excuses. Uiteindelijk lieten ze mij wel gaan, maar alleen de tuk tuk driver niet.

Trouwens: dan lacht iedereen me uit als ik zeg dat ik doodsangsten uitsta in een tuk tuk. Dit is verdorie al mijn tweede aanrijding in een tuk tuk.

Anyway, ik bleef eigenlijk verrassend kalm. Gewoon een andere tuk tuk gezocht. 12 Guesthouses en 3 uur verder eindelijk 2 kamers gevonden voor Eric, Joe en ik. Duurde niet lang voordat die ook arriveerden. Uiteraard kwamen we Bil en Liz weer tegen (die komen we overal tegen) en voor vanavond afgesproken. Met Joe en Eric alvast een biertje gaan drinken en we komen Aiden en Darcy tegen (de aussie kids met wie we naar de bowlingbaan gingen in Luang Prabang). Hun ook uitgenodigd en straks dus met zijn 7en biertjes drinken. Gezellig!

Tussendoor heb ik alvast de doorreis geboekt. Vind dit echt een ***stad.En ben er nog maar net. Krijg er een heel naar gevoel bij. Mensen zijn hier niet leuk meer. Alles is duur (voor aziatische begrippen dan), verrekte bedelkinderen die op je tas lopen te loeren. Dus ik verlaat Eric en Joe en ga morgenmiddag meteen weg hiero. Dan 33 uur onderweg naar Koh Chang :S. Liz en Bil vinden het hier ook niks en vertrekken morgen ook. Hopelijk zitten we in dezelfde bus.


Volgende verslag dus getypt in mijn tankini en duikbril op vanuit Koh Chang :D Tot dan.