Boracay

Bij het laatste verslag was ik al niet lekker. Ik hoopte dat het een tweedagsgriepje was. Maar helaas bleef hij wat langer hangen. El Nido al allergie ziek en nu griep ziek. Twee dagen echt hele dag op bed gelegen. En toen was ik maar wat blij met de tv op de kamer. Gelukkig verkopen ze hier ook medicijnen bij de supermarkt. Dus mezelf maar volgestouwt met pillen. Net toen ik dacht dat ik beter was, mezelf getrakteerd op een fles wijn en een broodje kaas :P om vervolgens weer hoestend en proestend in bed te belanden. Pfff zo sunt van de vakantiedagen. Maar goed, de vakantieteller loopt door.

Nog steeds Boracay dus. Ik ga hier veel met Paulo om. Onze 22 jarige jongeman uit Manila die hier stage loopt en nog volwassen moet worden. Hij is druk bezig met feesten,weinig tot niet slapen, afspraken niet nakomen, dan 2x verslapen en vervolgens ziek melden. Op de dag dat hij zich ziek meldde bij zijn baas, meldde hij zich ook af voor de afspraak die hij met mij had. Reden: hij was bier aan het drinken met zijn baas.. HUH? Die snapte ik niet helemaal... 2 dagen te laat op je werk komen, daarna ziek melden omdat je moe bent en dan bier drinken met de baas...?! Is dat normaal hier? Eh nee dus... een dag later was hij ontslagen. Goh, verrassend jongen... woehahahhaha. Nou vond ik het wel asociaal dat ze hem gewoon ontsloegen over de sms. Na wat wijze woorden van moeders Shirley ging hij met de baas praten en kreeg hij zijn stageplaats terug. Eigenlijk best jammer dat ik geen kinderwens heb, ik denk dat veel kindertjes wel een moeder als ik kunnen gebruiken. hahaha. Moeders Shirley was ook best trots op kindeke Paulo dus ik nam hem mee uit eten. Kortom: Paulo weer een wijze les geleerd en wij samen in een foodcoma.

Verder vinden we het errug gezellig in Club Paraw. Zooo gezellig dat ik de weg naar "huis" wel eens vergeet. Alle palmbomen zien er hetzelfde uit na een paar coctails. Dus bij welke ik linksaf moet slaan laat nogal eens te wensen over...

Gisteren dacht ik een rustig dagje aan het strand te hangen. Beetje kleur kweken voordat ik terug kom (ja mensen ik heb helaas echt alles behalve dagelijks zon gehad). Toen ik naar "station 3" sjokte werd er wat heen en weer geglimlacht (niet te verwarren met sjansen!) tussen mij en rastaman die naast me liep te bellen. Gevolg van deze glimlachen was dat ik direct werd uitgenodigd om naar het buureiland te gaan en te zien hoe rastaman daar blij in de natuur woont. Mmmm ff mijn voelsprieten aan...wat doe ik...ja, ook deze keer alle principes overboord en gewoon met een vreemde meegaan. Go with the flow. 15 minuten later zat ik met twee anderen op 1 motor (voor de kenners onder ons.. een motor staat echt in mijn top 10 van angsten.. dus u kunt allen trots op mij zijn). Uiteraard op zijn Aziatisch en dus in mijn shortje ipv beschermde kledij en geen helm op :S Voorop de driver en tussen mijn benen Rastaman. Heb ik ook eens was tussen mijn benen... lol. Gelukkig zijn Filipinos erg smal wat mij weer spierpijn bespaarde voor de volgende dag. Motortje, bootje en in no time waren we het eiland af. Andere eiland op en Rastaman werd de driver en zat ik achterop zijn motor. Lekker cruisen door Panay.

Rastaman noemt zichzelf graag Jungleboy (omg) en zo hippie als hij klinkt is hij ook. Hij liet me zijn zelfgebouwde huis zien in Buruanga. Rastaman nam me ook mee naar stranden in Panay waar nog nooit een toerist voet heeft gezet. Echt prachtig. Lokale vissers lieten hun vangst zien. Zelfs nog mini watervalletjes aan deze strandjes. Ik word altijd zo blij als ik dit soort lokale dingen mag meemaken. Dit is precies wat het reizen voor mij zo leuk maakt.

Na wat biertjes en voor Rastaman ook een joint verder (:S) gingen we weer onbeschermd cruisen op de motor. Tja, ik moet toch terug naar het andere eiland en dus richting boot ergens. Lokale mensen staarden me echt na en vooral de kinderen riepen van alles. Ze riepen (vertaald) "goede neus" en "goede ogen" en "you are so beautiful" .(Ze houden hier van grote neuzen- lucky me. Paulo moet ook steeds aan mijn neus zitten. Haha). Op een gegeven moment reden we langs een basischool en die kids werden helemaal wild. Alsof ik een filmster was. En gillen en allemaal meerennen met de motor. Was echt schattig. Ik snel mijn camera pakken en dit spektakel filmen. Helemaal blij dat ik het gefilmd had. Maar ik ben zo'n geweldige cameravrouw dat ik alleen mijn eigen benen terug zie. Woehahaha.

Mannen gedragen zich hier trouwens wel als een gentleman. Maar ze weten van geen ophouden met smsen/bellen. Godsakkie zeg. Gastje die oud en nieuw vierde met mij en een hele groep spant de kroon. Hij heeft me daarna al 30 x gebeld. Ik heb 27x niet opgenomen. Bij nummer 28 nam ik op en zei dat ik geen zin had om wat met hem en zijn vrienden te drinken. Hierna nog 2 gemiste oproepen. Zet de teller op het ronde getal van 30. haha

Griep is over maar de verkoudheid niet. Dus het duiken zit er niet in. Morgen laatste kans om te duiken, maar ik durf het er niet op te wagen. Ik moet nog te vaak mijn neus snuiten. Erg jammer. Maja, niks aan te doen.

Nu is het beer'o clock, dus tijd om het internetcafe te verlaten. Op mijn weg naar buiten ff een trap geven aan een rotjong was een uur geleden veel te aanwezig zat te bedelen om geld voor eten bij de atm (ik heb hem echt weggeschreeuwd daar) en nu een computerspelletje zit te spelen. Nee sorry, ik heb slippers aan. Maak er maar een knietje van :P

Laterssss