Boracay- Manila

Booohooo, we zijn weer thuis. En het is de hoogste tijd om mijn reisverhaal af te ronden.

Op Boracay werd de dagelijkse gang van zaken.. wakker worden; naar het strand sjokken, mangoshake onderweg en de hele dag op het strand lopen smsen met iedereen die aan het werk was of probeerde bij te komen van een hangover. FF volhouden tot zonsondergang en je luie lichaam proberen aan te sporen om terug te wandelen naar de bungalow voor een douche en andere kleding. Maar voordat mijn lichaam in actie kon komen had ik altijd al bezoek van iemand. Of van Paulo of van RJ of Rastaman zag me lopen. Of ik liep weer voorbij Luigie. En dan was het toch altijd eerst ff een biertje...

Luigie is een Italiaan woonachtig in London. Hij is uitermate smakelijk om naar te kijken, heeft een zeer goede baan, is intelligent, zeer vriendelijk, single en niet mijn type. hahaha. En waarschijnlijk denkt hij ook zo over mij. Nou ja, op die goede baan na dan. lol. Maar Luigie en ik konden het goed met elkaar vinden. Wij hadden Paulo geadopteerd tot baby Paulo. We betrapten Paulo op poeder op zijn borst. Nu bleek het baby poeder te zijn om jong te blijven. (Tegenstrijdige is dat hij dan juist zijn snor laat staan om ouder te lijken). Sinds die dag is Paulo omgedoopt tot baby Paulo. We namen baby Paulo mee uit eten op mijn laatste avond in Boracay voor de ultieme feestmaal: verse kreeft en wijn. Oh yeahhhhh.

Met zijn 3tjes naar de wetmarket. Levende kreeften uitgezocht. Drie kilo maar liefst. Stuk of tien garnalen erbij. Wat vers fruit als toetjes inslaan. En dan naar de restaurants die om de markt heen liggen. Je geeft je boodschappen af, zegt hoe je het bereid wilt en 20 minuten later smullen maar (briljant concept). Verser kan gewoon niet (en goedkoper trouwens ook niet). Flessen wijn erbij en ik geniet er nog van na.

Eten op en naar Summers place voor de sapjes. Baby Paulo kon de vele sapjes niet aan en ik bracht hem naar huis. Zelf weer terug naar de disco daarna uiteraard. heheh. Toen ik later zelf naar huis ging, maakte ik mij toch wel zorgen om onze baby. Ik was bang dat hij zich weer zou verslapen, want deze jongeman moest gewoon werken om 8 uur. Hij was immers al eens ontslagen. Naar zijn kamer gegaan, raampje open gekregen en een slipper naar zijn hoofd gegooid zodat die eindelijk bij bewustzijn kwam en de deur open deed. Nou die jongen was heel ziek van al die sapjes. Ik had echt met hem te doen. Desondanks heb ik hem aan de arm meegenomen en naar zijn werk gebracht. Geen genade.

Snel afgesproken dat hij om 11 uur ff een korte pauze nam. Ik zou die dag namelijk vertrekken naar Manila. En hij had geregeld dat ik bij zijn familie kon blijven voor een aantal dagen. Heel leuk, maar een adres is dan wel handig... Om 11 uur natuurlijk geen baby Paulo te bekennen. Die bleek zichzelf achteraf in het toilet op het werk te hebben opgesloten voor een "dutje". Toen ik uren later op het vliegveld stond kreeg ik ineens een sms met een adres. De taxi chauffeur in Manila kende de straat wel, maar het bleek een lange straat. In taxi begrippen opgedeeld in 3 fases met een oplopende prijs. Of ik wist of het huis in deel 1, 2 of 3 lag? Eh nee. En Paulo lag natuurlijk weer te maffen in de wc en nam de telefoon niet op. De chauffeur wist ook niet waar dit huisnummer was. Kon wel aan het einde van deze straat zijn en of ik dus ff voor deel 3 wou betalen. Oftewel de hoogte prijs....

Hoezo betalen voor de grootste afstand als niemand weet wat de afstand is?! Als die mensen nou allemaal eens zouden weten dat ik dat spelletje toch win, zou ons allen dat een hoop energie schelen. Na 30 minuten bekvechten zat ik in de taxi voor de prijs die ik wilde betalen. En alsof het zo moet zijn belt Paulo op dat moment en kan hij de taxichauffeur precies de weg wijzen. Probleem opgelost. (Kan niet ontkennen dat ik er wel ff stress van had hoor). Eenmaal in de straat aangekomen een heus welkomstcomite buiten voor me. Hoe lief. Dus zorgen voor niks geweest. Baby Paulo had dit wel goed geregeld tussen zijn hangovers door. En daar zat ik dan... bij -voor mij totaal vreemde- familie van Paulo die zo ontzettend gastvrij waren om mij in huis te nemen.

Hoe vreselijk ik Manila de eerste dag vond, zo leuk vond ik het nu. Ik ging met moeders mee naar het werk. Lekker tussen de kakkerlakken uien snijden in haar eettentje. (Sorry collegae, kon het niet opbrengen om op dat moment voor 2,50 euro per minuut te bellen voor een gevarenklasse 1 toeslag mtwk omdat ik uien ging snijden). En bij elke kakkerlak die ik zag hoorde ik Gautum weer praten: "de kakkerlakken waren er eerder dan wij. Wij mensen zijn indringers van de kakkerlakkenwereld" . woehahahah. Reizen is aanpassen, dus in deze kakkerlakken omgeving zelfs een maaltijd genuttigd. Met zuslief Katrina en haar vriendje daarna naar Rizal park, musea en Intramurous geweest. De spaanse invloeden in Manila kunnen zien en alles gehoord over Rizal, de held van de Filipijnen.

Genoeg werk en cultuur voor 1 dag. Tijd voor bier met di papa. Vaders nam ons allen mee naar the mall of Asia. Dit is echt f**** onmenselijk groot. De allergrootse mall van heel Azie welteverstaan. Nou ben ik 1 van de weinige vrouwen die winkelen niet leuk vind. Zelfs zo erg dat ik internetshoppen niet eens leuk vind. Dus zo'n mall is mijn schrikbeeld. Maar gelukkig kwamen we er voor het bier :) De hele familie (neven, nichten, tantes etc) zaten er allemaal al. Ook de priester was uitgenodigd. Echt reuze gezellig. Ik begreep al eerder dat het vriendinnetje van Paulo -genaamd Zetty- nogal wat problemen had met mijn vriendschap met Paulo. Zij besloot om onuitgenodigd ook langs te komen om mij te checken.

Zetty is zelfs zoo jaloers dat ze zelfs besloot om onuitgenodigd te blijven slapen. Daar lagen we dan. Katrina en ik samen in Paulo zijn bed, Zetty boven ons in het stapelbed en de dienstmeid op de grond (ja verschil moet er wezen he). Zetty was echt helemaal hysterisch van jaloezie. Ik vond het wel heel sneu voor Paulo die in Boracay zit en maar niet snapt waarom zijn vriendin zo over de flos gaat aan de telefoon. Nou ja, wij snapten het ook niet en eerlijk gezegd interesseerde het ons ook geen donder. We moesten er wel om lachen.

De volgende dag moest Katrina ff een briefje halen bij de dokter. Ze had zich ziek gemeld op het werk, maar was dat niet. Ik was helemaal vol verbazing (wederom) dat ze er hier allemaal zo makkelijk mee omgaan. Oh ja, ze had zelfs al es een half jaar niet gewerkt. Als je maar dat briefje van de dokter weet te krijgen, was haar response. Mijn preken deden er niet toe. Wordt vervolgd..

Met Katrina en haar familie en vrienden meegegaan naar het basketbal (als het nog niet door mijn reisverslagen heen is geschemerd... de Filipijnen is echt zooo Amerikaans). Vervolgens met de familie eten aan de boulevard. Erg gezellig weer. Daarna naar de buren voor een feestje en meer bier. Zetty besloot ook weer langs te komen en te blijven slapen. haha. Ik kreeg nog kadootjes van moeders. Echt zo hartverwarmend. Snel mijn tas pakken en vaders bracht me vervolgens 's nachts naar het vliegveld. En ook Zetty want die besloot om naar Paulo te gaan op Boracay.

In Dusseldorf werd ik opgehaald door Yanaika. Echt super geweldig!!!! Nogmaals bedankt!

Huidige status:
-Na 2 dagen werken werd ik ziek. Met het allergie verschijnsel (oftewel uitslag over het hele lichaam) in El Nido en later ziek in Boracay werd toch ff gedacht aan dengue. Uit test blijkt dat het om een infectie gaat. Welke onbekend, maar niet verontrustend nu. Morgen moet ik koortsvrij zijn. Zo niet, dan moet ik terug naar de dokter.
-Ik mis mijn Filipijnse maatjes echt heel erg. Thank God for facebook, email en mobieltjes.
-Katrina is ontslagen. Een collega zag haar op straat lopen. En haar doktersbriefje verloor daarmee de waarde.
-Paulo en Zetty hebben het (bijna) uit. Ze is nu bezig met een charme offensief door alle getagde foto's te liken.
-Speciaal voor mijn vader foto's toegevoegd bij deze blog.
-Complimenten voor Romke als hij het tot deze laatste zinnen heeft volgehouden :) En godsakkie Romke, wat was het lekker om weer fruittella's te eten!

Iedereen bedankt voor de positieve reacties op mijn blog. Dat doet me goed. Hopelijk tot heel snel een nieuwe reisblog.