Bohol

Week 3, eiland 3... Bohol it is

Vanuit El Nido was het weer een lange reis. Tricycle-nachtbus-tricycle-vliegtuig-taxi-boot-tricycle. Hier hoort ook tussen: 's nachts op het busstation in Puerto Princesa 5 uur wachten op een plastic stoeltje 100 meter van de daklozen slaapplaats of whatever en bij aankomst op Bohol 2 uur met je bagage (24 kg totaal, schaam schaam) lopen sjouwen op zoek naar een slaapplaats die ik betaalbaar vind.

Wat betreft die daklozen vond ik het trouwens wel erg opvallend dat ze allemaal "hun plekje" schoonveegden toen ze wakker werden. Met de shampoo op zak wat water gingen zoeken en daarna verrassend fris en fruitig aan hun dag begonnen. Dat maak je in Amsterdam niet mee.

Er lagen meer mensen te pitten op een plastic stoeltje. Ze keken wel ff raar toen er een dikke blanke (=ik) eigenwijs urenlang bleef zitten. Vrolijk zal ik ook niet gekeken hebben, want ik natuurlijk helemaal kapot terwijl ik nog een heel stuk te gaan had.

Op het vliegveld trof ik Gautam weer omdat we dezelfde vlucht hadden. We konden onze stoelplaatsen omruilen en zaten naast elkaar. Wat eigenlijk totaal zinloos was, want ik was toch te moe om gezellig te doen. Op het vliegveld in Cebu snel afscheid genomen van Gautam. Blijkbaar ging de laatste boot naar Bohol al over een uur. Dus geen tijd meer voor een lunch met Gautam. Ik wou proberen die laatste boot te halen wat uiteindelijk gelukt is.

Eenmaal in Bohol aangekomen lopen twijfelen naar welke buurt te gaan. Toch gekozen voor Alona Beach, Pangloa Island. Was wel ff een cultuurshock. Opeens stonden ze op de 10 meter te schreeuwen: "room ma'm?" " want a tour tomorrow ma'm? . Ook zie je hier meer gemengde koppels...als je begrijpt wat ik bedoel... Eerste indruk was wel ok. Tweede indruk (vandaag) is dat ik hier niet lang wil blijven. De druppel was het feit dat ze luchtbedden verkopen in het internetcafe. Dat gaat te ver. haha

Anyway ik dwaal af, na twee uur had ik eindelijk een kamer gevonden op een Dive Resort voor 500 php (ongeveer 10 euro). Met gebruik van zwembad nog wel. Ff opfrissen in mijn armmoedige kamer en daarna aan het strand wat sea food besteld: de Lapu Lapu vis. Jummie is die. Ik had al snel contact met Kate (Australie). Met haar nog ff wat biertjes gedronken en op tijd naar bed vermoeid van de reis. Mijn matras is zo dun dat ik de hele nacht voel dat ik op een plank lig. En mijn laken is zo klein dat de helft van mijn lichaam niet bedekt kan worden. Maar desondanks heb ik prima geslapen.

Volgende dag (vandaag) had ik met Kate afgesproken. Samen de voornaamste spotlights van dit eiland afgegaan vandaag...the chocolate hills (indrukwekkend), tarsier sanctuary (cute), loboc river (Laos look-a-like), man made forest (goed initiatief), de oudste kerk (mooi), en niet te vergeten de zipline (hell yeah).

Hoe cool was de zipline zeg!! 520 meter lang op 120 meter hoogte over het ravijn heen racen aan een kabel. Godsnondeju, ik wil nog een keer en nog een keer en nog een keer. Wat een adrenaline kick was dat! Zat nog te twijfelen om fotocamera mee te nemen. Maar besloten niet te doen omdat ik bang was dat ik dan minder van het uitzicht zou genieten. Achteraf wel jammer. Want de foto's die van een afstand van mij werden gemaakt zijn allemaal mislukt. Maar ja, als ik eraan terug denk krijg ik weer een big smile op mijn gezicht.

Ik had gisteren al geinformeerd bij diverse duikscholen hier of ze ook duiktrips naar Oslob organiseren (whalesharks). Maar helaas, daar zijn ze vorig jaar mee gestopt. Een duikinstructrice zag een keer een whaleshark met een wond aan zijn bek. In Oslob worden de whalesharks namelijk gevoerd. Dat is natuurlijk al erg discutabel. Of ongenuanceerd gezegd: slecht op lange termijn. Die whalesharks zijn mega groot. Ze zien de boten nu echt als voederplaats. En zwemmen er ook tegenaan. Bovendien heb je altijd mensen die denken lollig te zijn door de beestjes aan te raken. Die duikinstructrice zag die wond aan de mond en vond het gedrag van het beestje onnatuurlijk en was het beu. Ze is iedere duikschool op het eiland afgegaan om te vragen te stoppen met deze duiktrips. En zo geschiedde.

Duiken met whalesharks wordt dus lastig. Als je mazzel hebt kom je er een tegen tijdens het duiken, maar geen garantie natuurlijk. Snorkeltrips worden gek genoeg nog wel georganiseerd. Ook dan natuurlijk geen garantie. De trips zijn erg duur en je mag maar 30 min in het water blijven. Het is ook erg ver van hier dus logisch dat de (boot)kosten hoger zijn. Maar als het vanuit hier kan scheelt me dat wel 3 dagen reizen over land en zee.

Ik had geluk dat er blijkbaar nog 3 anderen willen en we dus de kosten kunnen delen. Ik hoop dat het allemaal wel diervriendelijk gaat daar en ik me dus niet schuldig hoef te voelen. Maar morgenochtend gaat het dus gebeuren :D Om 5.30 vertrekt de boot voor een bootritje van 2.5 uur enkele reis in een kleine open boot op open zee (daar maak ik mij nog meer zorgen over). En dan hoop ik 30 minuten met whalesharks te kunnen zwemmen. Wordt vervolgd...